jakie witaminy pić po kuracji antybiotykami dla osoby dorosłej

Zapewnienie skutecznej kontroli wydzielania soku żołądkowego jest jednym z głównych warunków skutecznej terapii tzw. „Kwasozależnych” chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego. W praktyce klinicznej i ambulatoryjnej obecnie dla

Zapewnienie skutecznej kontroli wydzielania soku żołądkowego jest jednym z głównych warunków skutecznego leczenia tzw. „Kwasozależnych” chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego. W praktyce klinicznej i ambulatoryjnej do hamowania kwasu solnego przez komórki okładzinowe błony śluzowej żołądka najczęściej stosuje się blokery receptorów H2 histaminy drugiej (ranitydyna) i trzeciej (famotydyna) generacji, nieco rzadziej inhibitory pompy protonowej (omeprazol , rabeprazol), a do neutralizacji kwasu solnego już uwolnionego do jamy żołądka – leki zobojętniające. Leki zobojętniające sok żołądkowy są czasami stosowane w leczeniu pacjentów cierpiących na tak zwane choroby „kwasozależne”, w połączeniu z H2-blokerami receptorów histaminowych; czasami jako terapia na żądanie w połączeniu z inhibitorami pompy protonowej. Jedna lub dwie „przeżute” tabletki zobojętniające sok żołądkowy nie mają istotnego wpływu [10] na farmakokinetykę i farmakodynamikę famotydyny podawanej w dawce 20 mg.

Istnieją pewne różnice między tymi lekami, wymienimy najważniejsze z nich: różne mechanizmy działania; szybkość początku efektu terapeutycznego; czas trwania działania; różne stopnie skuteczności ich działania terapeutycznego w zależności od czasu przyjmowania leku i spożycia pokarmu; koszt leków [1]. Powyższe czynniki nie zawsze są brane pod uwagę przez lekarzy podczas leczenia pacjentów.

W ostatnich latach w literaturze coraz częściej dyskutuje się na temat farmakoekonomicznej skuteczności stosowania różnych leków w leczeniu chorób „kwasozależnych”, stosowanych według takiego lub innego schematu [2, 7]. Koszt badania i leczenia pacjentów jest szczególnie ważny do uwzględnienia w przypadkach, gdy chorzy ze względu na charakter choroby wymagają długotrwałego leczenia [4, 6], np. Z chorobą refluksową przełyku (GERD). Jest to bardzo częsta choroba, a badanie i leczenie takich pacjentów jest drogie.

Jak wiesz, większość pacjentów z GERD nie ma endoskopowych objawów refluksowego zapalenia przełyku. Jednak wraz z postępem GERD pojawiają się patologiczne zmiany w błonie śluzowej przełyku. Objawy tej choroby mają taki sam wpływ na jakość życia, jak objawy innych chorób, w tym choroby niedokrwiennej serca [5]. Zauważono [8], że GERD ma negatywny wpływ na jakość życia, zwłaszcza na ocenę bólu, zdrowie psychiczne i funkcje społeczne. Pacjenci z GERD są narażeni na wysokie ryzyko rozwoju przełyku Barretta, a następnie gruczolakoraka przełyku. Dlatego przy pierwszych klinicznych objawach GERD, zwłaszcza gdy występują endoskopowe objawy zapalenia przełyku, należy zwrócić wystarczającą uwagę na terminowe badanie i leczenie takich pacjentów.

Obecnie leczenie pacjentów z GERD prowadzi się w szczególności lekiem famotydyną (gastrozydyną) w konwencjonalnych dawkach terapeutycznych (20 mg lub 40 mg dziennie). Lek ten ma szereg zalet: łatwość stosowania (1-2 razy dziennie), wysoką skuteczność w leczeniu chorób „kwasozależnych”, w tym w porównaniu z lekami zobojętniającymi [9], a także większe bezpieczeństwo w porównaniu z cymetydyną. . Jednak obserwacje wykazały [1], że w niektórych przypadkach dla zwiększenia skuteczności terapii wskazane jest zwiększenie dobowej dawki gastrozydyny, co według niektórych obserwacji [1] zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia skutków ubocznych w porównaniu z stosowanie w wyższych dawkach blokerów receptora H2 histaminy I (cymetydyna) i drugiej (ranitydyna) generacji.

Istnieją inne zalety blokerów receptora histaminowego H2 (ranitydyny lub famotydyny) w porównaniu z inhibitorami pompy protonowej; w szczególności wyznaczanie tych leków na noc pozwala na ich skuteczne wykorzystanie w leczeniu pacjentów ze względu na brak konieczności obserwowania pewnego „tymczasowego” związku między przyjmowaniem tych leków a pożywieniem. Przepisywanie niektórych inhibitorów pompy protonowej na noc nie pozwala na ich pełne wykorzystanie: skuteczność inhibitorów pompy protonowej spada, nawet jeśli leki te są przyjmowane przez pacjentów wieczorem i godzinę przed posiłkiem. Jednak codzienne monitorowanie pH u pacjentów leczonych omezem (20 mg) lub famotydyną (40 mg) wskazuje [3], że czas działania tych leków (odpowiednio 10,5 i 9,4 godz.) Nie pokrywa się z okres nocnej wydzieliny, a rano u znacznej części pacjentów ponownie obserwuje się zakwaszenie żołądka. W związku z tym konieczne jest również poranne przyjmowanie tych leków.

Pewnym zainteresowaniem naukowym i praktycznym jest badanie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania famotydyny i omezu (omeprazolu) w wyższych dawkach w leczeniu pacjentów cierpiących na „kwasozależne” choroby górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Przeanalizowaliśmy wyniki badań klinicznych, laboratoryjnych i endoskopowych oraz leczenia 30 pacjentów (10 mężczyzn i 20 kobiet) cierpiących na refluks przełyku z GERD. Wiek pacjentów wynosi od 18 do 65 lat. Po przyjęciu do TsNIIG u 30 pacjentów wystąpiły główne objawy kliniczne GERD (zgaga, ból w okolicy mostka i / lub w okolicy nadbrzusza, odbijanie), u 25 pacjentów wystąpiły objawy kliniczne, głównie związane z upośledzeniem motoryki górnego odcinka przewodu pokarmowego ( uczucie szybkiego sytości, przepełnienia i rozdęcia żołądka, ciężkości w okolicy nadbrzusza), zwykle występujące w trakcie lub po posiłku. Połączenie poszczególnych objawów klinicznych, częstość i czas ich wystąpienia, a także nasilenie i czas trwania u różnych pacjentów były różne.

W leczeniu takich pacjentów stosowano gastrozydynę (famotydynę) w dawce 40-80 mg na dobę przez 4 tygodnie (pierwsze 2-2,5 tygodnia leczenia prowadzono w szpitalu TsNIIG, w kolejnych 2 tygodniach pacjenci przyjmowali gastrozydyna w warunkach ambulatoryjnych). Leczenie gastrozydyną zawsze rozpoczynano i kontynuowano przy braku wyraźnych skutków ubocznych, pacjentom przepisywano 40 mg 2 razy dziennie przez 4 tygodnie; dopiero w przypadku wystąpienia biegunki i pokrzywki dawkę gastrozydyny zmniejszono do 40 mg na dobę.

Badanie przeprowadzono z uwzględnieniem kryteriów włączania i wykluczania pacjentów z badania zgodnie z zasadami praktyki klinicznej.

Podczas EGDS określano HP za pomocą szybkiego testu ureazowego (jeden fragment odźwiernika w odległości 2-3 cm proksymalnie od odźwiernika) oraz badania histologicznego materiału biopsyjnego (dwa fragmenty odźwiernika w odległości 2-3 cm proksymalnie do odźwiernik i jeden fragment trzonu żołądka w odległości 4-5 cm proksymalnie od kącika żołądka). Podczas badania pacjentów, w razie potrzeby, wykonywano USG narządów jamy brzusznej oraz RTG przewodu pokarmowego. Uzyskane dane, w tym wykryte skutki uboczne, zostały zapisane w historii medycznej.

W okresie badania pacjenci nie przyjmowali dodatkowo inhibitorów pompy protonowej, blokerów receptora histaminowego H2 ani innych tzw. Leków „przeciwwrzodowych”, w tym leków zobojętniających i zawierających bizmut. 25 z 30 pacjentów (84%), ze względu na występowanie objawów klinicznych najczęściej związanych z upośledzeniem motoryki górnego odcinka przewodu pokarmowego, dodatkowo otrzymywało prokinetykę: domperidon (motilium) przez 4 tygodnie lub metoklopramid (cerucal) przez 3-4 tygodnie .

Leczenie pacjentów z GERD w fazie refluksowego zapalenia przełyku zawsze rozpoczynano od przepisania gastrozydyny 40 mg 2 razy dziennie (założono, że w przypadku znaczących skutków ubocznych dawka gastrozydyny zostanie zmniejszona do 40 mg dziennie) . Po 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia (biorąc pod uwagę stan pacjentów) przy obecności klinicznych objawów GERD i (lub) endoskopowych objawów zapalenia przełyku, kontynuowano terapię przez kolejne 4 tygodnie. Po 4-8 tygodniach, zgodnie z wynikami badań klinicznych, laboratoryjnych i endoskopowych, miało podsumować wyniki leczenia pacjentów z GERD.

Podczas leczenia pacjentów gastrozydyną (famotydyną) wzięto pod uwagę: skuteczność gastrozydyny w hamowaniu zarówno podstawowego, jak i nocnego oraz stymulowanego wydzielania kwasu solnego w pożywieniu i pentagastrynie, brak zmian stężenia prolaktyny w surowicy krwi oraz działanie antyandrogenne efekty, brak wpływu leku na metabolizm innych leków w wątrobie.

Zgodnie z wynikami analizy badania i leczenia pacjentów z GERD w fazie refluksowego zapalenia przełyku w większości przypadków terapia okazała się skuteczna. Na tle leczenia pacjentów z GERD z refluksowym zapaleniem przełyku (przy braku nadżerek i wrzodów trawiennych przełyku) główne objawy kliniczne ustąpiły w ciągu 4-12 dni; u pacjentów z erozyjnym refluksowym zapaleniem przełyku ból za mostkiem stopniowo zmniejszał się i ustępował 4-5 dnia od rozpoczęcia przyjmowania gastrozydyny; u pacjenta z chorobą wrzodową przełyku na tle refluksowego zapalenia przełyku – w 8. dobie.

Dwóch na 30 pacjentów (6,6%) odmówiło przyjęcia gastrozydyny po 2-3 dniach od rozpoczęcia leczenia, ich zdaniem, ze względu na nasilony ból w okolicy nadbrzusza i pojawienie się tępego bólu w lewym podżebrzu, chociaż obiektywnie ich stan całkiem zadowalający … Pacjenci ci zostali wykluczeni z badania.

Według EGDS po 4 tygodniach leczenia u 17 z 28 (60,7%) pacjentów endoskopowych ustąpiły objawy refluksowego zapalenia przełyku, u 11 pacjentów wystąpił pozytywny trend – zmniejszenie nasilenia zapalenia przełyku. Dlatego w przyszłości pacjenci ci byli leczeni gastrozydyną w warunkach ambulatoryjnych przez kolejne 4 tygodnie, 40 mg 2 razy dziennie (7 pacjentów) i 40 mg 1 raz dziennie (4 pacjentów, u których wcześniej zmniejszono dawkę gastrozydyny). ).

W badaniu (po 8 tyg. Leczenia) 3 z 11 chorych nadal zgłaszało dolegliwości związane z upośledzeniem motoryki górnego odcinka przewodu pokarmowego. Trzech pacjentów o dobrym stanie zdrowia odmówiło wykonania kontrolnego EGD po 8 tygodniach. Według EGDS u 7 na 8 pacjentów stwierdzono zanik endoskopowych objawów zapalenia przełyku (w tym u jednego pacjenta – wygojenie wrzodu trawiennego przełyku).

Oznaczenia HP wykonano u wszystkich 30 pacjentów: u 11 stwierdzono rozsiew HP błony śluzowej żołądka (na podstawie szybkiego testu ureazowego i badania histologicznego materiału z celowanych gastrobiopsji). Nie prowadzono terapii Anty-Helicobacter pylori w okresie leczenia pacjentów z GERD w fazie refluksowego zapalenia przełyku.

Oceniając bezpieczeństwo zabiegu nie stwierdzono istotnych odchyleń parametrów laboratoryjnych krwi, moczu i kału. U 4 pacjentów (13,3%), którzy wcześniej mieli „normalny” (zwykły) stolec, w 3. dobie leczenia gastrozydyną (w dawce 40 mg 2 razy dziennie), ich zdaniem, stwierdzono „płynny” stolec. (papkowaty, bez patologicznych zanieczyszczeń), w związku z czym zmniejszono dawkę gastrozydyny do 40 mg dziennie. Stolec powrócił do normy 10–12 dni po zmniejszeniu dawki bez dodatkowej terapii. Warto zauważyć, że u 4 kolejnych pacjentów, którzy wcześniej cierpieli na zaparcia, podczas leczenia stolec powrócił do normy w 7. dobie. U 3 z 30 pacjentów (10%) w 3-4 dniu przyjmowania gastrozydyny pojawiły się wysypki na skórze tułowia i kończyn (pokrzywka).

Badania wykazały wykonalność i skuteczność terapii GERD w fazie refluksowego zapalenia przełyku gastrozydyną w dawce 40 mg 2 razy dziennie, zwłaszcza w leczeniu pacjentów z silnym bólem i zgagą. Takie leczenie można z powodzeniem prowadzić w warunkach stacjonarnych i ambulatoryjnych. Badanie długoterminowych wyników leczenia pozwoli określić czas trwania remisji tej choroby oraz celowość leczenia gastrozydyną jako terapii „podtrzymującej” lub terapii „na żądanie”.

W przypadku pytań dotyczących literatury prosimy o kontakt z redakcją

Aleksandra Olszar
Aleksandra Olszar

Edytor serwisu

Ważne wskazówki